اشعار ولادت علی اکبر(علیه السلام)
دیشب از عشق چشم من تر بود
عاشقی حرف ما و دلبر بود
دلِ گم گشته ام مرا می برد
دلم از كودكی كبوتر بود
تا سر كوچه ی خدا رفتم
كه پُر از چشمه های كوثر بود
چشم من بود و دامن ساقی
دست من بود و لطف ساغر بود
من ز هوش و دلم ز دستم رفت
كار پیمانه های آخر بود
كار دل، كار عشق دست تواند
هم خدا، هم حسین مست تواند
جلوه ای كن به رسم دلبری ات
تا بریزیم سر به سروری ات
درِ بازارِ بردگان وا شد
یوسف آمد برای نوكری ات
كعبه افتاده است دنبالت
با خیالِ رخِ پیمبری ات
تو علی هستی و علی مانده
ماتِ اعجاز تیغ حیدری ات
چقدر مثل فاطمه هستی
به فدای شكوه كوثری ات
آمدی عشق در به در شده است
امشب ارباب ما پدر شده است
باز كن چشم عالم آرا را
خیره كن چشم های دنیا را
نخوری چشم ای تو چشم حسین
بس كه چشمت ربوده دل ها را
نوه ی ارشد امیر عرب
می دهی عطر نام زهرا را
ای علمدار دوم این قوم
می بری رونق مسیحا را
آرزوی حرا دو ركعت توست
تا ببیند دوباره طاها را
صخره ای موج را به هم كوبید
روی دوشش گرفت دریا را
پَرِ سجاده های مادر تو
می برد دودمان لیلا را
سیب سرخی و زاده ی ارباب
یوسف خانواده ی ارباب
شاه زاده امیر میدان ها
مثل عباس مرد طوفان ها
نفس دشت ها بریده ز تو
تند باد شگفت جولان ها
كوه ها خاك پای تن تنه ات
شاه بیتِ لبِ رجز خوان ها
به علی رفته ای در اوج نبرد
می زنی خنده بر پریشان ها
زَهره ها را دریده ای یعنی
هیچ كس نیست بین میدان ها
از امیران كربلا هستی
چقدر شكل مرتضی هستی
گره ای تا زدی دو ابرو را
به هم آمیختی تو شش سو را
همگی قبر خویش را كندند
تا كه دیدند تیغ و بازو را
تیغ رقصید و آسمان بشنید
ضربه ات را صدای هوهو را
طپش قلب خیمه ها آمد
تا گشودی سپاه گیسو را
آمدی تا پس از عمو گیری
پای محمل ركاب بانو را
از مِیِ عشق باده ای داریم
وه چه ارباب زاده ای داریم!
روشنی های آسمان حسین
ای نشانیِ بی نشان حسین
روی چشم تو ابروان پدر
روی دوش تو گیسوان حسین
آه! داوود حضرت ارباب
ای اذان گوی كاروان حسین
بعد آوای دلنشین تو بود
نوبت گفتن اذان حسین
قُوَت زانوان بابایی
ای مسیحاترین جوان حسین
مادرت هیچ، بین بهت حرم
رفتنت می برد توان حسین
از نگاهت عزیز زهرا سوخت
رفتی از رفتن تو لیلا سوخت
حسن لطفی
****************
دلم را هوای تو پر کرده است
غم آشنای تو پر کرده است
حسینیه و مسجد و دیر را
نسیم دعای تو پر کرده است
تو پیغمبری و بلاد مرا
اذان صدای تو پر کرده است
چه باکی ز گمراهی ام جاده را
اگر ردّ پای تو پر کرده است
هزاران سده می شود که خدا
سبو را برای تو پر کرده است
دلم را به گیسوی تو بسته اند
به طاق دو ابروی تو بسته اند
من از گیسوانت پریشان ترم
ز چشم خراب تو ویران ترم
تو از نور خورشید پیداتری
من از نور مهتاب پنهان ترم
کویرم ولی از کرامات تو
من از عطر گل های باران، ترم
تو لیلایی و بلکه لیلاترین
من از آهوان تو حیران ترم
اگر روی تو قبله گاه من است
من از هر مسلمان مسلمان ترم
تو موسایی و رود نیلت منم
شرار غمی و خلیلت منم
فدای دو چشمان شهلایتان
به قربان این قدّ و بالایتان
مگر از کدامین جهت آمدی
ملک می چکد از سراپایتان
نگاه تو کرده است مجنونمان
خدای تو کرده است لیلایتان
اسیران زلف تو را چاره نیست
به قربان طرح معمّایتان
تو آنی که روح القدس می شود
گدای نسیم نفس هایتان
جمال تو پیغمبر اکرمی است
اسیری زلف تو هم عالمی است
تو در سینه ی ما حرم می زنی
برای دلم حرف غم می زنی
تو آنی که در قله ی مأذنه
قدم می زنی و علم می زنی
سحرگاه با اذان سحرگاهیت
سکوت دلم را به هم می زنی
تو در محضر ماه ام البنین
ادب می کنی حرف کم می زنی
نبودی اگر نامی از گل نبود
ترنم نبود و تغزل نبود
تو شه زاده ای و علی اکبری
علی اکبری یا که پیغمبری؟
درِ خانه ات ازدحام گداست
ولی خم به ابرو نمی آوری
تو آنی که در بین گهواره ات
به نازی دل عمه را می بری
مرا از مناجات شب بهتر است
دو رکعت نماز علی اکبری
برای اذان گفتن کربلا
تو از هر کس دیگری بهتری
نمازت نیاز شب کربلاست
گرفتار تو زینب کربلاست
خدایی ترین جلوه ی بی نیاز
مؤذن ترینِ زمینِ حجاز
غلامی کوی تو را کرده ام
اگر آبرومندم و سرفراز
ندیدم در این کوچه های کرم
کسی را شبیه تو مهمان نواز
کنار خرابات گهواره ات
اذانی بگو تا بخوانم نماز
بیا از بقایای خاکسترم
حسینیه ی ام لیلا بساز
مرا تا بهشت نگاهت ببر
به پابوسی قتلگاهت ببر
مرا وصل دریا شدن بهتر است
گرفتار لیلا شدن بهتر است
کنار حریم کریمانه ات
مرا مردن از پا شدن بهتر است
به پای رکاب تو له له زدن
مرا از مسیحا شدن بهتر است
تو ممسوس حقی و جذب خدا
تو را ارباً اربا شدن بهتر است
فراقت توان پدر را گرفت
کنار تو پس تا شدن بهتر است
دو چشمان تو اختران حسین
قد و قامتت سایه بان حسین
****************
ما را سرشته اند علي وارمان كند
حتي نوشته تشنه ي ديدارمان كند
اصلاً خدا به روي من و تو حساب كرد
وقتي كه خواست برده ي بازارمان كند
شايد كه در خريد بزرگي شويم يا
شايد نسيم آيد و بيدارمان كند
اما كسي نيامد و ما را نخواست كس
دستي نبود تا كه سبك بارمان كند
بوديم نا اميد كه ما را ميان خلق
چشمي نمي خريد كه بيمارمان كند
اما رسيد حضرت ارباب زاده اي
آمد كه تا هميشه گرفتارمان كند
ما را خريد و خادم اين خانواده كرد
تا بيشتر ز پيش بدهكارمان كند
پروانه ايم و قسمت اين خانواده ايم
شاهيم و چاكران همين شاهزاده ايم
دست حسين ميدهي امشب بهانه را
بابا بگو كه ذوق كُشد اهل خانه را
بابا بگو كه عشق كند وقت گفتنت
لب غنچه كن كه بوسه زند اين جوانه را
يا حق بده به حيرت جبريل بعد از اين
يا كه بگير چهره ي پيغمبرانه را
با تو خدا چه ريخت و پاشي نموده است
حالا گدا نمانده است بگيرد اعانه را
انگار تو حسيني و زينب چو فاطمه
وقتي كه ميكشد سر گيسوت شانه را
اُمّ البنين به گرد سرت چرخ ميزند
آورده است آتش و اسپند دانه را
بيرون ميا كه راه تو بن بست ميشود
گم ميكند نگاه همه راه خانه را
دوش حسين روي تو بوسيدني تر است
با اين پسر جمال پدر ديدني تر است
بر پا شده ست محشري از احترام ها
وقت اذان توست و ختم كلام ها
ميچسبد آن نماز كه باشي مؤذنش
وقتش رسيده دل ببري از امام ها
تنها مؤذن سه امام ، ايستاده اند
يعني شروع توست شروع قيام ها
وقتي سلام گرم نماز تو ميرسد
مي آيد از خدا عليك السلام ها
جايي نداشت فطرس و از دور بوسه داد
از بس فشرده است حضور غلام ها
اي ياس زاده باز كن از گيسويت گره
بايد دوباره هوش بري از مشام ها
ويرانه آمديم كه آبادمان كني
دستي بكش به روي سر نا تمام ها
از دوست شعله بر سر و پاي پدر زدي
ديدي محاسنش به كفش بود پر زدي
آئينه اي گرفته و تكرار ميشوي
تو شير ميشوي و علمدار ميشوي
خورشيد ميشوي همه را ذوب ميكني
پر ميزني و سپاهي و سالار ميشوي
با تيغ ذوالفقار ، تو هم مست كرده اي
بيهوده نيست فاتح پيكار ميشوي
وقتي زره به شانه ي تو ميخورد گره
بدجور مثل حيدر كرار ميشوي
بايد كه سر بدُزدَد و پنهان شود هلال
وقتي ميان جنگ كماندار ميشوي
تو لحظه لحظه سوره ي زلزال هستي
تو جلوه جلوه آيه ي ايثار ميشوي
با ضربه هاي خويش به معراج ميروي
ممصوص ذات حق شده دَيّار ميشوي
اگر شاعر این شعر را میشناسید لطفا اطلاع دهید
****************
ساقی بیا كه مشكلم آسان نمی شود
جامی بریز باده كه پنهان نمی شود
طوفانیم، رسیده ام از خم سبو كشم
با این یكی دو جام كه طوفان نمی شود
ما را خدا برای حسین آفریده است
این بندگی حواله ی سلطان نمی شود
ما از ازل خراب سبوییم و غیر ما
مستی حریف این مِیِ جوشان نمی شود
ما عاشقیم، عاشق ارباب زاده ایم
این عاشقی نصیب سلیمان نمی شود
ساقی بیا و این دل دلداده را ببین
جامی بریز و حضرت شه زاده را ببین
بالا بلند! سایۀ طوبی کجا و تو!
ای آبشار! پهنۀ دریا کجا و تو!
با یک نگاه زنده کنی کائنات را
تا سر دهند شور مسیحا کجا و تو!
وقتی قدم به خاک نهادی بهشت گفت:
ای قبلۀ عیان شده! دنیا کجا و تو!
سیلاب می کند نظرت رشته کوه را
ثابت کند که معجز موسی کجا و تو!
چون تو به اوج، جاذبه پیدا نمی شود
هر یوسفی که یوسف لیلا نمی شود
از راه آمدی كه ز دل دلبری كنی
ما سر فدا كنیم و تو هم سروری كنی
نامت بلند باد! كه این جا دلی نماند
زلفت دراز باد! كه غارت گری كنی
ای از همه شبیه ترین بر رسول عشق!
باید به آل فاطمه پیغمبری كنی
ای اولین علی، علی دوم حسین
باید از این به بعد علی پروری كنی
ای جلوه ات شبیه ابالفضل بی بدیل
باید میان معركه ها حیدری كنی
پیغمبر دوباره ایل و تبار عشق
ای صاحب همیشگی ذوالفقار عشق
وقتی میان معركه تكبیر می كِشی
یك دشت را به پنجه ی تسخیر می كشی
چشم تو كافی است برای تمام خلق
وای از دمی كه قبضه ی شمشیر می كشی
زَهره كه هیچ، هر رجزت سینه می درد
وقتی كه نعره های نفس گیر می كشی
عقاب های آسمان همه مبهوت مركبت
می تازی و زبانه به زنجیر می كشی
ای سبط مرتضی تو علی را به كارزار
با ضربه های خویش به تصویر می كشی
زیبا ترین تجسم خون خدا تویی
سر تا به پا تمامی كرب و بلا تویی
راه خدا به سمت تو و آسمان توست
حتی حسین چشم به راه اذان توست
همسایه ی همیشه ی معراج اهل بیت
جای پیامبران همه در آستان توست
شیواترین مكبّر محراب مرتضی
نهج البلاغه تا به ابد خطبه خوان توست
ابرو كمان حضرت ارباب تا ابد
خورشید كوچه گرد به طاق كمان توست
باب الحوائجیِ تو مثل عموی توست
عباس مست جاذبه ی بی امان توست
بند دل حسینی و آرام زینبی
تو روضه ی نگفته ی هر شام زینبی
حسن لطفی
****************
این روزها مجنونتر از دیروزهایم
دنبال لیلای نگاهی بی صدایم
گاهی سراغ بالهای خود میایم
انگار آبی تر شده رنگ دعایم
اعجاز زمزم شستشو کرده دلم را
یعنی که چشمت زیر و رو کرده دلم را
ای در نگاهت از خدا صدها نشانه
خانه به دوشت لاله ها خانه به خانه
وقتی که بابایت غزل، مادر ترانه
یعنی تویی زیبا تو هستی عاشقانه
آه ای شکوه عاشقی چشم زلالت
خون تمام عاشقان بادا حلالت
مسجد بیا تا که محمّد را ببینند
مردم دوباره روح اشهد را ببینند
تا عابد و معبود و معبد را ببینند
حنّانه ها این قامت و قد را ببینند
رو برنگردان ورنه این مردم بمیرند
الله اکبر را بگو تا جان بگیرند
هر شب که دستان شما بالا می آید
خورشید در قلب سحر، گویا می آید
عطر مناجات شب زهرا می آید
نام همه همسایه ها اینجا می آید
آقا که تو باشی فراموشی ندارد
شمع در این خانه خاموشی ندارد
نذر تو کردم این پر خاکستری را
قلبی که داری با اشاره می بری را
اشکی که حالا آمد و آن دیگری را
این دستهای خالی پشت دری را
آری، نداری بهترین عذر و بهانه است
در غیبت بابا پسر آقای خانه است
دلداده ی نام تو احساسش جوانی است
با همت چشم تو دور از ناتوانی است
در انتظار معجزات ناگهانی است
روی زمین هم باشد اما آسمانی است
اصلاً علی اکبری ها مثل آبند
از جنس شیرین دعایی مستجابند
زیباترین آئینه از روز ازل تو
آقای آقازاده های بی بدل تو
یعنی کریم بن کریم این محل تو
شمشیر زن مثل علی ضرب المثل تو
بر هم بزن تاریکی خنّاس ها را
از ریشه بِکَن این خدا نشناس ها را
رعدی بزن تا زیر پایت سر بریزد
از وحشتت با این رجزها پر بریزد
هرکس که دارد کینه ی حیدر بریزد
تیغی بچرخان زَهره ی کافر بریزد
یک تپه کشته مانده بی چون و چرایی
وقتی که تو از میسره بیرون می آیی
من مطمئنم پای تو سوزد جگرها
دیگر نمی آید صدایی از پدرها
ویران شود پشت سرت قلب قمرها
تو می روی و وای بر این نوحه گرها
من مطمئنم بی تو این دل دل نمی شد
کِشتیِ صبرم راهی ساحل نمی شد
بال و پر روح الامین پیراهن تو
خون تمام عاشقی ها گردن تو
دست خیام کربلا بر دامن تو
بابا بمیرد ای پسر با رفتن تو
شمشیرها گل بوسه از روی تو چیدند
تصویر پاره پاره ای از تو کشیدند
تا آسمانها می روی پیغمبرانه
از من گرفتی از لب من یک بهانه
ترسیده ام بگذارمت بر روی شانه
می چینمت روی عبایم دانه دانه
این شعر هم بی گریه تا پایان نیاید
اصلاً به چشم ما سر و سامان نیاید
علیرضا لک
****************
از عربده ام پر شده میخانه ام امشب
بد مستم و بر گردن پیمانه ام امشب
سودا زده ی طره ی جانانه ام امشب
زنجیر بیارید که دیوانه ام امشب
امشب همه دیوانه ی دیدار حسینیم
همسایه ی دیوار به دیوار حسینیم
از بس که گدا آمده جا قیمت زر شد
آییینه گذارید که هنگام نظر شد
حق داشته جبریل که پروانه اگر شد
فطرس خبر آورده که ارباب پدر شد
رو کرده علی جلوه آییینه ی خود را
جا دارد اگر کعبه درد سینه خود را
ای عشق طپش های دل شعله ور از تو
ای شوق که آتش زدن این جگر از تو
ای اوج پریدن ز تو و بال و پر از تو
سر پای تو انداختن از من خبر از تو
در خانه ی عشقیم توکلت علی الله
دیوانه ی عشقیم توکلت علی الله
ای نور ازل خَلقاً و خُلقاً به که رفتی
ای قبله ی هر کوچه و برزن به که رفتی
ای سبزترین وقت شکفتن به که رفتی
ای مدح تو با دوست و دشمن به که رفتی
تا دید تو را گفت علی سر تر از این نیست
آنوقت نوشتند که پیغمبرتر از این نیست
لیلا شده مجنون شده ی نام و نشانش
لیلا شدی و خواند تو را با دل و جانش
خون می دود امشب به تمام شریانش
بند آمده هر کس که تو را دید زبانش
خورشید همین جذبه ی مهتاب ندارد
مانند تو در خانه اش ارباب ندارد
حسن لطفی
نظرات شما عزیزان:
موضوعات مرتبط: حضرت علی اکبر(ع) - ولادت،مدح
برچسب‌ها: اشعار ولادت علی اکبر(علیه السلام) مهدی وحیدی
